فواره احساس

تو صاحب هزار فرسنگ خاطره شدی

                                                          و

                            من صاحب هزار چشم فواره

تو صاحب سالیان دراز عشق شدی

                                                          و

                            من صاحب هزار آفتاب غصه

                                                          و

                                حالا

                             من درگیر یک شعر ناب شدم

                                                          و

تو دچار من

                                                         و

.

.

.

.

دختر حوا

درست مثل دختر همسایه

زیر چادر قرار هایم

بی قرار بودم

و درست مثل سیب های چیده شده

در سبد های احساس بال بال می زدم

و درست زیر یک نگاه بود که

احساس کردم

توان دوباره جوانه زدن را ندارم

مادرم می گفت سبز چه به چشمانت زیباست

ولی افسوس

من چشم هایم سبز نیست 

*

شاید مادرم ویار دختری

با چشمان سبز را کرده

و

من همان دختر حوا که هرگز

نچشید طعم یک سیب را

خواهم شد