کویر برهوت

انگار چند ساعتی از صدای خسته من نگذشته بود که

با سکوت امروز گره خوردم و برای بودنم تقلا می کردم

ولی هرچه بیشتر پیش می رفتم

دست خسته باد را روی تن مفلوکم احساس میکردم

باز هم در انتهای جاده نگاهم

قیر پاشی شده است

و خواهش های من به جاده می چسبد

و به هیچ جا راهی ندارد

صدایی میشنوم

و با آواز راهی میشوم

مردیست که میخواند مرا

و من از درد تن و سرما به او پناه برده ام

اتشی که به پا شد و من سوز سرد سرما را فراموش کردم و

به آغوش گرم آرزوهایم پناه بردم

و فنجان داغی از واژه بود که سرازیر میشد

روی لباس گرد و خاک گرفته راه زده من

صدایی امد باز

کسی سازی کوک کرده بود برای دلم

میخواند و می نواخت

راه های رفته ام را با آن آواز مرور کردم که چه به سر احساس دلم امده بود

ولی باز تن به یک آتش سپرده بودم که

نمیدانستم چه به روز دست ودل احساسم می آورد

شاید که بسوزد دلم

و شاید هم خاکستر شوم

وای باز هم صدای زوزه میشنوم از جاده ای که

التماس من کف آن چسبیده بودند 

اصلا چرا اینجا کمی تاریک است

من چشم هایم را شسته بودم

با جریان آبی که

در عبور من از راه بی نهایت احساسم میگذشت

پس چرا باز چشم هایم میسوزد

باز هم کسی گویا با اسبی که رم کرده بود از احساس دلش

و حسادتش آتش کشیده بود تنش را

از کنار نگاه من گذشت

و من باز هم همه جا را تیره میبینم

گویا همه کاغذ هایی که با خود آورده بودم برای نوشتن

واژه های احساس اینبار

با باد راهی شد

تنم می لرزد چرا ؟

آن اتش کجاست ؟

غرور نیم سوز باد خاموش کرده آتش را

میترسم باز هم پیرهن تنم را پر از خاک حسرت کنم

و بازهم به بیچارگی کویر ایمان بیارم