افسوس

از تو گفتن رسم این وامانده لب بود

از تو خواندن کار هر روز و شب بود 

با تو ماندن رسم این دل پر تب بود

ولی افسوس

دل و دست راهی شدنت نیست

بیهوده تقلا می کنم من

با خاطراتت شب را به سحر رساندن

کار هر ساعت و لحظه ها شد 

آسایش و آرامش از بر و روی من جدا شد

ولی افسوس

که به هنگام فرو ریختن این اشک چشمم

چشم تو در خواب و هوا بود

* سیمین *